In de scriptie van Duco Reuter staat het zogenaamde inzichtcriterium centraal. Met dit criterium kan worden getoetst of een verdachte vanwege een psychische stoornis opzet heeft gehad op een feit. Dit is het geval indien de verdachte geen inzicht heeft gehad in zijn handelen en de draagwijdte van zijn handelen. In dat geval wordt de verdachte vrijgesproken omdat opzet niet bewezen kan worden. Omdat er veel misverstanden bestaan rondom het criterium, wordt het regelmatig verkeerd uitgelegd. Tussen 2002 en 2009 zijn slechts zes verdachten vrijgesproken op grond van dit criterium. Het criterium houdt verband met een groot aantal elementaire juridische en strafrechtsfilosofische uitgangspunten die de volle breedte van het strafrecht beslaan. De scriptie bespreekt deze verbanden en kijkt in het bijzonder naar de relatie met de ontoerekeningsvatbaarheid in de wet, de jurisprudentie en het Amerikaanse strafrecht. Het inzichtcriterium wordt vergeleken met de Amerikaanse insanity defense en legt een belangrijk verschil bloot. Waar in beide systemen vanwege een psychische stoornis de mens rea ontbreekt en geen delict tot stand komt, is alleen in Nederland het opleggen van een behandelmaatregel ontoelaatbaar. In de literatuur worden een aantal oplossingen aangedragen voor dit probleem. De scriptie sluit af met de conclusie dat, gezien de aard van een behandelmaatregel, voor het opleggen ervan een grondslag moet worden gecreëerd in de wet.

Bron afbeelding: Wikimedia Commons