Het uiteenvallen van het Koninkrijksland Nederlandse Antillen heeft onder meer tot gevolg gehad dat binnen het Koninkrijksland Nederland de bijzondere openbare lichamen Bonaire, Sint Eustatius en Saba zijn ontstaan.
Een van de vele vragen die dat oproept is in hoeverre en in welk tempo Nederlandse wetgeving op deze eilanden dient te worden ingevoerd. Er zijn daarvoor commissies en werkgroepen, bijgestaan door vele ambtenaren.
Nadat ik het voorrecht heb gehad op elk van deze eilanden enige tijd te hebben kunnen doorbrengen, acht ik mij gekwalificeerd hierover een afwijkende mening te hebben, met name op het gebied van mijn eigen expertise, die van het ruimtelijk bestuursrecht.
Waarom draaien we de zaak niet om? Waarom leert het Europese Nederland niet van de BES-eilanden? Met minder regelgeving, meer participatie en veel meer normaal maatschappelijk risico kan het ook, en beter. Uiteraard helpt de zonneschijn, maar toch: is het nu echt nodig om elke maatschappelijke activiteit op voorhand te regelen en aan banden te leggen? Van het begrip deregulering weet eenieder dat het meer regelgeving en meer ambtenaren oplevert.
Doe het op zijn Caribisch en begin aan de onderkant. Dus niet de BES-eilanden vernederlandsen, maar – om te beginnen – de Waddeneilanden caribiseren. Schiermonnikoog met de regelgeving van Saba: wie zou daar slechter van worden ??
Mr.drs L.A. van Montfoort is juridisch adviseur te Amersfoort. Dit artikel verschijnt in NJB 2014/723, afl. 12, p. 910 e.v..
Bron afbeelding: Shutterstock.com