In het huidige digitale tijdperk wordt toegang tot belangrijke informatie niet meer alleen door professionele media verschaft. De opkomst van sociale media heeft ertoe geleid dat ook individuen inhoud kunnen plaatsen op het internet. Hoewel deze ­ontwik­keling bijdraagt aan de uitoefening van de vrijheid van menings­uiting, kent deze ontwikkeling ook een keerzijde. De steeds verdere digitalisering van de samenleving leidt ertoe dat desinformatie zich relatief snel en gemakkelijk kan verspreiden. Bovendien neemt het gebruik van gepersonaliseerde (politieke) advertenties ­tijdens verkiezingscampagnes toe. Hoewel deze problematiek een grensoverschrijdend karakter heeft, blijkt het ook in de Nederlandse politieke context veel aandacht te genieten. Toch is de invloed hiervan op de Nederlandse samenleving nog steeds niet volledig helder. Zo kent het begrip ‘desinformatie’ geen eenduidige juridische definitie en lijkt de focus op manipulatie van verkiezingscampagnes niet op het gebruik van data door Nederlandse politieke partijen, maar op inmenging van buitenlandse actoren in de nationale verkiezingsprocedure te liggen. In maart ‘21 hebben de Tweede Kamerverkiezingen plaatsgevonden. Mede dankzij corona hebben de verkiezingscampagnes zich voornamelijk online afgespeeld. In deze scriptie worden de mogelijke gevaren van de verspreiding van online desinformatie en het gebruik van gepersonaliseerde politieke advertenties in de context van digitale verkiezingscampagnes geanalyseerd. Ook wordt er kritisch gekeken naar de huidige regelgevende en zelfregulerende initiatieven op Europees en nationaal niveau. Omdat de problematiek zich relatief snel ontwikkelt zijn verbeteringen noodzakelijk, waartoe in deze scriptie enkele aanbevelingen zijn gedaan.