De Leerplichtwet bepaalt dat leerplichtige jeugdigen van twaalf tot achttien jaar strafbaar zijn als zij te vaak van school verzuimen. Vanwege de problematiek die veelal aan spijbelgedrag ten grondslag ligt, is de nadruk van het handhavingsbeleid de afgelopen jaren op preventie en hulpverlening komen te liggen. Pas wanneer het optreden van de leerplichtambtenaar en aangeboden jeugdhulpverlening geen zoden aan de dijk zetten, wordt een strafrechtelijk traject in gang gezet. Een Halt-straf en een OM-afdoening behoren tot de mogelijkheden. Uiteindelijk kunnen schoolverzuimers zich ook voor de rechter moeten verantwoorden voor hun spijbelgedrag.
In deze scriptie van Dana van Weerden is vanuit verschillende perspectieven gereflecteerd op deze strafrechtelijke handhaving van de leerplicht, waarbij in het bijzonder ook aandacht is besteed aan de rechtspraktijk. Onderzocht is in hoeverre de inzet van het jeugdstrafrecht voor de handhaving van de leerplicht te rechtvaardigen is. Daarnaast is bekeken of het in lijn is met en voldoende uitvoering geeft aan de rechten die jeugdigen aan het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind ontlenen. Aan de hand van interviews met leerplichtambtenaren, parketsecretarissen, een officier van justitie en kinderrechters is een beeld geschetst van de percepties en ervaringen van professionals uit de praktijk. Alles overziend, wordt geconcludeerd dat het strafrechtelijke handhavingsuitgangspunt van de Leerplichtwet heroverweging verdient, omdat het discutabel is of het jeugdstrafrecht de meest rechtvaardige, passende en doeltreffende reactie biedt op schoolverzuim.

Bron afbeelding: **AB**