De Afdeling is van oordeel dat uit het EU-Handvest en het Kinderrechtenverdrag geen absolute verplichting volgt om begeleide kinderen tussen de twaalf en vijftien altijd te horen. Maar de minister moet kinderen die in staat zijn hun mening te vormen wel altijd in de gelegenheid stellen om dit vrijelijk te doen over alles wat hen aangaat. De minister moet kinderen een daadwerkelijke en effectieve mogelijkheid bieden om hun mening vrijelijk te uiten. Op dit moment moeten kinderen de minister vragen om gehoord te worden, maar daarmee is niet gewaarborgd dat kinderen tussen twaalf en vijftien van deze mogelijkheid op de hoogte zijn. De minister moet zijn beleid op dit punt dus aanpassen. Als een kind tussen de twaalf en de vijftien jaar aangeeft dat het gehoord wil worden, mag de minister daarvan afwijken, maar alleen in bijzondere gevallen en alleen als de belangen van het kind het rechtvaardigen dat het niet zelf wordt gehoord. Volgens de minister is het vaak niet zinnig is om begeleide minderjarigen te horen, maar dat mag naar het oordeel van de Afdeling bij deze belangenafweging geen rol spelen. In één uitspraak waren alleen kinderen onder de twaalf jaar betrokken. De Afdeling stelt vast dat de minister kinderen onder de twaalf jaar standaard niet hoort, maar daarvoor geen motivering geeft of beleid heeft vastgesteld. Op dit punt moet de minister beleid vaststellen of zijn besluitvorming nader motiveren, omdat ook kinderen onder de twaalf jaar die in staat zijn hun mening te vormen in de gelegenheid moeten worden gesteld om deze vrijelijk te uiten.

ECLI:NL:RVS:2025:3899
ECLI:NL:RVS:2025:3900
ECLI:NL:RVS:2025:3901

Bron: www.raadvanstate.nl