Tijdens de coronapandemie sloten overheden onder grote tijdsdruk vaccindeals met farmaceuten, waarbij juridische zorgvuldigheid soms moest wijken voor spoed. Dit artikel behandelt de contractuele constructies achter deze deals. Aan de orde komen exoneraties, asymmetrische vrijwaringen en geheimhoudingsclausules. Deze worden geplaatst in het spanningsveld tussen privaatrechtelijke contractsvrijheid en publiekrechtelijke verantwoording. Kan dit in toekomstige crisissituaties beter worden ingericht?

[verder lezen in InView]

In deze bijdrage wordt een aantal kenmerken in kaart gebracht van de personen-, familie- en jeugdrechtzaken uit 2022 van de Hoge Raad. Hierbij is gekeken naar het onderwerp van geschil, het type rechtsvraag (rechtsvormend of niet), de leesbaarheid en toegankelijkheid, de rol van internationale normen en de verhouding tussen de conclusie en de uitspraak. Op basis van een analyse van deze kenmerken wordt een algemeen inzicht gegeven in de rechtspraak op dit terrein en wordt op mogelijke aandachtspunten gewezen die hieruit voortvloeien. Die gaan over kansengelijkheid en rechtsbescherming voor personen in kwetsbare posities, met name in het jeugdrecht en de meerderjarigenbescherming. Daarnaast valt het bijzonder hoge aantal aan scheiding gerelateerde conflicten op, de problematiek van doorvechtende ex-partners speelt dus ook bij de Hoge Raad. Nu het beeld uit 2022 redelijk in lijn zal zijn met de huidige stand van zaken op dit terrein wordt een aantal actuele aanbevelingen gedaan evenals een oproep tot debat met de wetgever en rechterlijke macht.

[verder lezen in InView]

Tegenwoordig wordt ‘genoegdoening’ in beleidsstukken, Kamerdebatten en rechterlijke uitspraken vaak als strafdoel aangemerkt. Maar wat betekent het precies om met een straf genoegdoening na te streven? Moeten daar ook grenzen aan worden verbonden? In deze bijdrage wordt op basis van wets- en beleidsgeschiedenis en rechtswetenschappelijke literatuur een eerste aanzet gedaan om deze vragen te beantwoorden.

[verder lezen in InView]

Aan de wetgever zijn de inrichting, samenstelling en bevoegdheid van de rechterlijke macht opgedragen. De keuzes die de wetgever in dat kader maakt zijn niet altijd even doorzichtig of gelukkig. In zo’n complex systeem is een fout snel gemaakt. Een recht op een toegankelijke procedure staat er volgens het EHRM aan in de weg dat een procesrechtelijk systeem respectievelijk een procedure nodeloos gecompliceerd wordt ingericht. Waarom is het eigenlijk een verantwoordelijkheid van procespartijen om de procedure bij de juiste rechter aanhangig te maken?

[verder lezen in InView]