In deze scriptie van Janneke van der Ham wordt de communicatieve functie van straf in relatie tot generale preventie onderzocht. Op grond van een historische schets en theoretische, filosofische en praktische analyses wordt een kritische blik geworpen op de veronderstellingen rondom de generaal preventieve werking van straf. Om de verschillende aannames te achterhalen wordt gebruik gemaakt van de semiotiek, een methode uit de taal- en kunstwetenschappen om communicatieve structuren bloot te leggen. Aan het onderzoek ligt een onderscheid ten grondslag dat is gebaseerd op een tweedeling in strafpraktijken: enerzijds een openbaar lijfstraffelijk systeem dat – vooral door het grote belang dat werd gehecht aan zichtbaarheid en symboliek – specifiek was ingericht op het realiseren van generale preventie, anderzijds de hedendaagse, sterk veranderde gesloten strafpraktijk waarin nog altijd gedeeltelijk datzelfde generaal preventieve doel wordt nagestreefd. Uit parlementaire stukken en rechterlijke uitspraken blijkt dat tegenwoordig nog geregeld wordt gedacht dat de straf an sich in staat is generaal preventieve effecten teweeg te brengen. Daarin lijken aannames te schuilen die eigenlijk enkel betrekking kunnen hebben op waarneembare straffen, of op andere zaken dan de straf. Door deze veronderstellingen te achterhalen en erop te reflecteren, worden de mogelijk problematische gevolgen van die aannames blootgelegd.