Door de ontwikkeling van mobiele DNA-technieken zal er in de toekomst veel meer forensisch onderzoek op de plaats delict kunnen plaatsvinden. In ontwikkeling is momenteel de zogenaamde Snelle DNA-identificatie. Met deze techniek kan door forensisch onderzoekers ter plekke worden gekeken of er een match is tussen sporenmateriaal en een persoon in de DNA-databank. Dat dit technisch gezien mogelijk wordt, wil echter niet zeggen dat de resultaten ook mogen worden gebruikt voor het opsporingsonderzoek en de bewijsvoering in strafzaken. De vraag die in deze scriptie centraal staat is of Snelle DNA-identificatie onder de huidige wet- en regelgeving ingezet mag worden.

Geconcludeerd is dat er voor de inzet van Snelle DNA-identificatie in de opsporingsfase – bijvoorbeeld om de richting van het onderzoek mede te bepalen – op zich geen specifieke wettelijke grondslag is vereist. Dit wordt anders indien men de resultaten van de Snelle DNA-identificatie wil gebruiken voor de bewijsvoering in strafzaken. In dat geval is men gebonden aan de DNA-wetgeving. DNA-onderzoek dient op grond van artikel 151a, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering te worden verricht door een deskundige. Ook dient DNA-onderzoek, volgens artikel 9, tweede lid, van het Besluit DNA-onderzoek in strafzaken te worden verricht volgens methoden die zijn goedgekeurd bij de verlening van de accreditatie aan een laboratorium. Snelle DNA-identificatie voldoet niet aan deze twee eisen die worden gesteld aan DNA-onderzoek en de methode levert hierdoor geen rechtstreeks bruikbare resultaten op voor de bewijsvoering in strafzaken. Dit valt echter op te lossen door een deskundige te betrekken bij Snelle DNA-identificatie en de methode van Snelle DNA-identificatie goed te keuren bij het verlenen van accreditatie aan een laboratorium. Op de langere termijn valt het aan te bevelen dat er een soepelere regeling komt voor Snelle DNA-identificatie, waardoor er voor de inzet hiervan niet meer perse een deskundige is vereist.

Bron afbeelding: Stew Dean