Van verzorgingsstaat naar participatiesamenleving, dat is de uitdaging waar Nederland de komende jaren voor staat. Om deze omslag te kunnen maken zijn de laatste jaren de participatieverhogende instrumenten als paddestoelen uit de grond geschoten. Eén van die instrumenten is het Right to Challenge. Dit uit het Verenigd Koninkrijk afkomstig instrument biedt burgers de mogelijkheid om publieke taken van de overheid over te nemen wanneer zij deze taak beter of goedkoper kunnen uitvoeren. Hoewel het Right to Challenge ook is opgenomen in de art. 2.6.7 Wmo, ontbreekt op dit moment een (landelijk) wettelijk kader. Decentrale overheden hebben hierdoor de mogelijkheid gekregen om met het Right to Challenge te experimenteren en van deze geboden ruimte wordt door het hele land gretig gebruikgemaakt.
In de scriptie worden vijf verschillende gemeenten onderzocht. Het blijkt dat, hoewel alle gemeenten met het Right to Challenge werken, zij hierbij allemaal een (net) andere definitie of selectieprocedure hanteren. Hier blijft het bovendien niet bij. Door het ontbrekende juridisch kader worden ook belangrijke waarborgen als transparantie, democratische legitimatie, rechtszekerheid en rechtsbescherming over het hoofd gezien.