Het menselijk brein is ingericht op vergeten. We onthouden maar enkele stukjes en beetjes van voorvallen die we belangrijk vinden en reconstrueren dat als herinnering, als we het nodig hebben. Een foutgevoelig proces, weten we uit eigen ervaring. Toch verdragen we vergeetachtigheid van anderen vaak slecht; op zijn best zien we het als tekortkoming of gebrek, in het slechtste geval als verdraaiing of bedrog.

In deze lezing, naar aanleiding van zijn recent verschenen boek ‘Actieve herinnering’, kijkt Wim Voermans (hoogleraar Staats- en bestuursrecht UL) naar de vele regels en normen die we hebben voor onthouden en herinneren. Waarom mogen we zoveel niet vergeten, moeten we van alles onthouden en registreren en verlangen we van elkaar dat we de waarheid spreken? Waarom stellen we zulke soms onrealistisch hoge eisen aan elkaars geheugen? En helpen al die regels en normen tegen vervagen, vergeten en vergetelheid? Wat proberen we er eigenlijk mee te bestrijden en te bezweren?