Wanneer er bij een medische ingreep een fout wordt gemaakt, is achteraf soms lastig te bepalen of het letsel ook zonder deze fout zou zijn ingetreden. Dit is problematisch, omdat de rechter ter vestiging van de aansprakelijkheid in beginsel dient te toetsen of er sprake is van een causaal verband tussen de fout en de geleden schade (de condicio sine qua non). Het leerstuk van ‘het verlies van een kans’ biedt de patiënt een houvast om zijn problematische bewijspositie in zo’n geval enigszins te verlichten: in plaats van te bewijzen dat de schade een direct gevolg is van de fout van de arts, wordt het ‘verlies van een kans op een beter resultaat’ aangevoerd als een zelfstandige vorm van schade. In december 2016 bevestigde de Hoge Raad dat het Nederlandse leerstuk van 'kansschade' ook in het medische aansprakelijkheidsrecht inderdaad kan worden toegepast.

In de literatuur bestaat desondanks nog altijd veel discussie over de rechtmatigheid en rechtvaardigheid van het verlies van een kans als oplossing voor het onzeker oorzakelijk verband. In deze masterscriptie worden de bezwaren omtrent deze benadering kritisch onder de loep genomen. Door de voor- en tegenargumenten van zowel de Nederlandse ‘kansschade’, als het Engelse ‘loss of a chance’, voor het Nederlandse aansprakelijkheidsrecht tegen elkaar af te wegen, ontstaat een helder beeld van de werkelijke positie en impact van het leerstuk. Specifiek wordt daarbij ingegaan op zijn relevantie voor de medische context. Uiteindelijk zal blijken dat de benadering inderdaad een rechtvaardiger oplossing biedt voor sommige gevallen van causaliteitsonzekerheid. In tegenstelling tot hetgeen veel auteurs betogen, blijkt bovendien dat de toepassing van het leerstuk geen afbreuk hoeft te doen aan de formele aspecten van ons aansprakelijkheidsrecht.

Afbeelding: © Shutterstock